Claustrophobia: mga tampok, sanhi at paggamot

Ang ilan pang mga siglo na ang nakakaraan, ang mga tao ay hindi alam ang mga karamdaman sa isip, at ang mga kumikilos nang iba kaysa sa iba ay tinatawag lamang na "may nagmamay-ari" at ipinahiwatig na sila ay kinokontrol ng mga daigdig na walang pwersa na may malinaw na masamang hangarin. Ngunit sa pangkalahatan, ang bilang ng sakit sa isip ay mas mababa sa ngayon.

Sa kasamaang palad, ang modernong tulin ng buhay, ang mga tao upang lumikha at mapanatili ang kanilang espasyo sa ilalim ng araw ay hindi nauuna sa pangangalaga ng kalusugang pangkaisipan. Samakatuwid, ang mga karamdaman tulad ng claustrophobia ay isinasaalang-alang sakit ng aming mga advanced na teknolohikal na edad, kung saan puwang para sa mga tao sa lahat ng mga pandama ay naging maraming interes.

Ang pangalan ng kanilang kaguluhan ay humahantong sa dalawang wika - claustrum (lat.) - "closed room" at φ? Βος (al Greek) - "takot." Kaya, Ang claustrophobia ay isang hindi makatwirang takot sa nakakulong at mahigpit na puwang. Isinasaalang-alang ang phobia psychopathology. Kasama ang agoraphobia (takot sa mga bukas na espasyo, mga parisukat, mga pulutong), ito ay ang pinaka-karaniwang pathological obsessive takot sa modernong mundo.

Ang isang claustrophobic ay lubhang nababalisa kung biglang nakakahanap ito sa isang maliit na silid, lalo na kung wala itong mga bintana o ilan sa mga ito. Ang pintuan ng gayong tao ay nagsisikap na panatilihing bukas, at natatakot siyang lumakad nang malalim sa silid, sinisikap na panatilihing mas malapit hangga't maaari sa labasan.

Ang lahat ay nagiging mas malala kung walang posibilidad sa ilang mga oras upang lumabas ng maliit na espasyo (ang elevator ay pupunta, ang tren ng tren ay hindi rin umalis nang mabilis, ngunit walang sinasabi tungkol sa banyo sa eroplano). Ngunit ang mga claustrophobic na pasyente ay hindi lamang natatakot ng masikip na puwang, kundi pati na rin sa isang siksik na karamihan ng tao.

Ayon sa mga resulta ng mga pag-aaral kamakailan, ngayon mula sa naturang isang pathological kondisyon magdusa mula sa 5 hanggang 8% ng populasyon sa planeta, at ang mga kababaihan ay nahaharap sa naturang takot tungkol sa dalawang beses nang mas madalas bilang mga lalaki. Ang ganitong mga takot ay maaaring bumuo sa mga bata.

Ngunit, sa kabila ng laganap, ang tunay na paggamot ng estado ng psychopathological ay isang maliit na porsiyento lamang ng mga claustrophobes, dahil marami sa kanila ang natutunan na mamuhay sa isang paraan na hindi sila lumikha ng mga pangyayari para sa takot (walang kubeta sa bahay, sa halip na isang elevator - isang hagdan bus - lakad hanggang sa punto ng patutunguhan). Sa ganitong mga pagpapalagay na ang mga eksperto sa University of Wisconsin-Madison, na nakatuon sa buong siyentipikong pag-aaral sa pagkalat ng claustrophobia sa mundo, ay dumating sa konklusyon.

Kaya, hangal na tanggihan ang saklaw ng problema at ang tunay na katotohanan ng pagkakaroon nito. Ang Claustrophobia ay isang sakit na tinatawag na kaya, kahit na dahil ang takot mismo ay direktang sanhi ng sarado o makitid na espasyo.. Ang kaguluhan ng hayop at ang sorpresang pagkasindak sanhi ng pag-asa ng pagiging sarado sa kanila, pagkawala ng pagkakataon na lumabas.

Ang Claustrophobia ay madalas na nalilito sa gluten-phobia (ito ay isang tiyak na takot sa pagiging nakulong), bagaman sila ay talagang may maraming mga karaniwang. Ngunit ang claustrophobia ay isang mas malawak na konsepto.Ito ay halos hindi malulutas takot, na kung saan ang mga pasyente sa kanyang sarili ay karaniwang hindi mahanap ang isang makatwirang paliwanag.

Sa pamamagitan ng pagsusuri na ito ay nakatira ang sikat na artista na si Michelle Pfeiffer at Naomi Watts. Si Uma Thurman, na nagdusa mula sa claustrophobia mula pa noong pagkabata, ay nagpunta sa isang real feat: sa panahon ng pag-filming ng sumunod na pangyayari sa "Bill" (ang ikalawang bahagi nito), tinanggihan niya ang backup at siya mismo ang naglaro sa eksena kung saan siya ay inilibing na buhay sa isang kabaong. Pagkatapos sinabi ng artista ng higit sa isang beses na hindi siya kailangang maglaro kahit ano sa sandaling iyon, ang lahat ng emosyon ay totoo, ang katakutan ay tunay.

Sa mga pinagmulan ng takot sa nakakulong na espasyo ay namamalagi ang isang napaka-sinaunang takot, na isang beses na nag-advance ng isang sibilisasyon sa unahan, pagtulong ito upang mabuhay. Ito ang takot sa kamatayan. At sa sandaling siya ay tumulong na iligtas ang buhay ng buong tribo sa mundo, kung saan marami ang nakasalalay sa tugon ng tao sa mga pagbabago sa panlabas na kapaligiran. Ang mundo ng mga ancients ay talagang mas mapanganib, at ito ay nagkakahalaga ng gape, bilang posible upang makakuha ng sa mga mandaragit o ang mga kinatawan ng mga nakikipagkumpitensya tribo bilang pangunahing ulam para sa tanghalian.

Sa ngayon, hindi kami nanganganib sa gutom na tigre at agresibo na mga kapitbahay na may mga axes, walang sinuman ang nagsisikain, pumatay, sirain ang pisikal na kahulugan, ngunit ang lahat (oo, ganap na lahat!) May takot na hindi makahanap ng isang malalim na paraan sa hindi malay ng sangkatauhan. Ang utak ng tao ay hindi nagkaroon ng oras upang mapupuksa ang mga sinaunang malakas na instincts, dahil sila ay nabuo para sa libu-libong taon. Ngunit ang ilan sa mga takot na ito ay slumbering bilang hindi kinakailangan, habang ang iba ay bilang malakas na tulad ng dati, at kahit na mas malakas, na kung saan ay isang pagpapakita ng claustrophobia.

Maraming mga mananaliksik ang nag-iisip ng claustrophobia na tinatawag na "handa" na takot, at inihanda ito ng likas na katangian ng tao. Lahat ng kailangan ay isang malakas na pag-trigger upang ang takot na nabubuhay sa bawat isa sa atin ay nagising at nagpapakita ng sarili sa lahat ng kaluwalhatian nito.

Ang modernong sikolohiya ay may ilang mga punto ng pagtingin sa mga sanhi ng takot sa sarado at sarado na mga puwang. Una sa lahat, isaalang-alang namin ang bersyon ng pakiramdam ng personal na espasyo. Kung ang isang tao ay may isang malawak na personal na espasyo, ang anumang pagpasok dito ay makikita bilang banta, at ang mga panganib ng pagtaas ng claustrophobia. Gayunpaman, ang "buffer" zone na ito ay hindi kailanman nakita, hinipo, at natuklasan ng empirical na ito. Iyon ang dahilan kung bakit ang pinaka-posible ngayon ay isa pang bersyon - mahirap na karanasan mula pagkabata.

Maraming mga tao na may ganitong problema ay walang mga reklamo tungkol sa kanilang sariling mga magulang, ngunit naaalala nila na naranasan nila ang matinding takot at takot para sa kanilang buhay sa pagkabata kapag, mula sa mga motibo ng hooligan o di-sinasadyang paglalaro, ang kanilang mga kasamahan o mga kapatid ay naka-lock sa isang malapit na silid (sa dibdib ng mga drawer, dibdib, kubeta, basement). Ang bata ay maaaring mawawala sa karamihan ng tao at para sa isang mahabang panahon matanda ay hindi mahanap ito. Ang takot na naranasan niya sa lahat ng sitwasyong ito ay ang pangunahing dahilan para sa pag-unlad ng claustrophobia sa hinaharap.

Ang pinaka-malubhang porma ng disorder ay nangyayari kapag, sa pagkabata, ang isang tao ay nakaharap sa pagsalakay o karahasan na nangyayari sa kanya sa isang nakakulong na espasyo. Ang gayong takot ay matatag na naayos sa memorya at kaagad na muling ginawa sa buong buhay sa lahat ng mga sitwasyon kung ang isang tao ay nahahanap ang kanyang sarili sa pareho o katulad na lugar.

Ang namamana na dahilan ay isinasaalang-alang din, sa anumang kaso, nakakaalam ng gamot ang mga katotohanan kapag maraming mga henerasyon ng parehong pamilya ang nagdusa mula sa gayong karamdaman. Gayunpaman, walang tiyak na gene, na ang mutasyon ay maaaring masuri ang takot sa mga maliliit na bakanteng puwang, ay hindi natagpuan. May isang palagay na ang buong bagay ay nasa uri ng pag-aalaga - ang mga anak ng mga magulang na may sakit ay kinopya lamang ang pag-uugali at mga reaksiyon ng kanilang mga ina at ama.

Dahil ang mga bata mismo ay hindi maaaring maging kritikal sa pag-uugali ng magulang, tinanggap nila ang modelo ng pang-adultong pananaw ng mundo bilang ang tanging tama, at ang parehong takot ay naging bahagi ng kanilang sariling buhay.

Kung titingnan mo ang takot na ito mula sa pananaw ng medisina at agham, ang mga mekanismo ng claustrophobia ay dapat na hangarin sa gawain ng amygdala ng utak. Nasa lugar na ito, sa maliit, ngunit napakahalagang bahagi ng ating utak, na ang isang reaksiyon ay nangyayari na ang mga psychiatrist ay tinatawag na "tumakbo o protektahan ang iyong sarili." Sa sandaling maisasaaktibo ang gayong reaksyon, ang nucleus ng amygdala ay nagsisimula na magpadala sa isa't isa kasama ang kadena ng isang salpok na nakakaapekto sa parehong paghinga at pagpapalabas ng mga stress hormones, at arterial pressure, at rate ng puso.

Ang isang kawili-wiling paliwanag para sa claustrophobia ay iminungkahi ni John A. Spencer, na natuklasan sa kanyang mga sinulat na isang koneksyon sa pagitan ng mental na patolohiya at mga pinsala sa kapanganakan. Iminungkahi niya na sa pathological na panganganak, kapag ang bata ay dahan-dahan sa pamamagitan ng kanal ng kapanganakan, ay nakararanas ng hypoxia (lalo na ang talamak na anyo), mayroon siyang tunay na claustrophobia.

Ang mga mananaliksik sa ating panahon ay nagbigay ng pansin sa katotohanan na ang paggamit ng MRI ay kadalasang nadagdagan ang bilang ng mga tao na may takot sa mga nakakulong na puwang. Ang pangangailangan upang mamamalagi pa rin sa isang sarado na espasyo para sa matagal na panahon sa pamamagitan ng kanyang sarili ay maaaring maging sanhi ng unang atake, na kung saan ay pagkatapos ay paulit-ulit kapag nakikita ng isang tao ang kanyang sarili sa katulad o katulad na mga kalagayan.

Minsan ang isang takot ay hindi lumalabas sa personal na karanasan, ngunit sa karanasan ng iba, na kung saan ang isang tao ay nagmamasid (ang pag-iisip ng bata ay may kakayahang makiramay). Sa ibang salita, ang isang pelikula o isang ulat ng balita tungkol sa mga tao na natigil sa isang lugar sa ilalim ng lupa sa isang minahan, lalo na kung mayroon nang mga biktima, ay maaaring bumuo ng isang malinaw na ugnayan sa pagitan ng saradong espasyo at panganib at maging kamatayan sa isang bata.

Ang disorder ay maaaring magpakita mismo sa iba't ibang paraan, ngunit palaging may dalawang mahahalagang palatandaan - isang malakas na takot sa limitasyon at isang takot sa inis. Nagpapahiwatig ang klasikong claustrophobia na ang mga sumusunod na pangyayari ay kahila-hilakbot para sa isang tao (isa, dalawa o ilan nang sabay-sabay):

• maliit na silid;
• isang silid na nakasara sa labas kung ang tao ay nasa loob;
• Mga diagnostic na aparato CT at MRI;
• ang loob ng kotse, bus, eroplano, tren kotse, coupe;
• anumang tunnels, caves, basements, mahabang makitid na corridors;
• shower cabin;
• iangat

Kapansin-pansin na ang takot sa pagiging upuan ng isang barber at ang katakutan ng dental chair ay may malaking pagkalat. Kasabay nito, ang isang tao ay hindi natatakot sa sakit, dentista at pagpapagaling ng ngipin, siya ay natatakot sa limitasyon na nangyayari sa oras ng pag-urong sa upuan ng dentista.

Nahuli sa isa sa mga sitwasyong ito, higit sa 90% ng mga pasyente ang nagsimulang makaranas ng takot sa pag-inis, na natatakot na sa isang maliit na silid sila ay walang sapat na hangin upang huminga. Laban sa background ng double na takot na ito, lumilitaw ang mga palatandaan ng pagkawala ng pagpipigil sa sarili, ibig sabihin, ang isang tao ay hindi makontrol ang kanyang sarili.Ang claustrophobic na utak ay nagpapadala ng maling spatial na signal dito at mayroong isang pakiramdam na ang mga balangkas ng nakapalibot ay malabo, walang kalinawan.

Ang agarang pagkagambala sa central nervous system sa ilalim ng pagkilos ng adrenaline ay humahantong sa mabilis na paghinga, nadagdagan ang rate ng puso. Ito ay dries up sa bibig - ang salivary glands bawasan ang halaga ng pagtatago, ngunit ang gawain ng mga glandula pawis pagtaas - ang tao ay nagsisimula sa pawis ng isang pulutong. May isang pakiramdam ng presyon sa dibdib, ito ay nagiging mahirap na kumuha ng isang buong paghinga, mayroong isang malakas na ingay sa tainga, nagri-ring. Ang tiyan ay naka-compress.

Lahat ng bagay na nangyayari sa katawan, ang utak ay nakikita bilang "Ang isang tiyak na pag-sign ng isang nakamamatay pagbabanta", at sa gayon ang tao ay agad na may takot sa kamatayan. Bilang tugon sa naisip na ito, ang mga glandula ng adrenal ay nanggagaling, na nagbibigay ng kontribusyon sa pag-unlad ng karagdagang adrenaline. Ang panic attack ay nagsisimula.

Matapos ang ilang mga sitwasyon, ang claustrophobic ay nagsisimula sa lahat ng paraan upang maiwasan ang mga posibleng pag-atake, paglipat lamang sa mga sitwasyon kung saan ito ay maaaring mangyari muli. Pag-iwas sa mga umiiral na takot. Sa katunayan, ang bilang ng mga pag-atake ay nagsisimula sa pagbaba, ngunit hindi sa lahat dahil ang sakit ay receded. Ang isang tao lamang ang natutong mabuhay sa paraang hindi mahulog sa mga mahirap na sitwasyon. Kung nakapasok siya sa kanila, ang pag-atake ay halos hindi maiiwasan.

Sa pamamagitan ng malubhang paglabag, ang isang tao ay hinahadlangan ang kanyang sarili ng pagkakataon na mabuhay nang buo - dapat niyang panatilihing bukas ang mga pintuan, maaaring tumangging magtrabaho lamang sa kanyang panaginip dahil sa kung paano ito ay may kaugnayan sa pangangailangan na dumaan sa isang mahabang koridor sa opisina o sa saradong silid. Ang isang tao ay huminto sa paglakbay, hindi makalaban sa takot kahit na bago lamang ang pag-asa sa pagpasok ng isang kompartimento ng tren o pagkuha sa pasahero ng kompartimento ng isang kotse.

Ang ganitong uri ng takot ay medyo simple sa diagnosis, samakatuwid, ang mga paghihirap ay hindi lumitaw hindi lamang sa mga espesyalista, kundi pati na rin sa mga pasyente mismo. Ang mga detalye ng kung ano ang nangyayari ay nakatutulong upang magtaguyod ng isang espesyal na palatanungan na si Rahman at Taylor, matapos sagutin ang mga katanungan na hindi lamang maaaring ma-diagnose ng doktor ang claustrophobia, kundi pati na rin matukoy ang eksaktong uri at lalim ng disorder. Ang laki ng pagkabalisa, na ginagamit din sa diyagnosis, ay naglalaman ng 20 mga tanong.

Upang mapupuksa ang claustrophobia iyong sarili ay mahirap, halos imposible. Sa kabila ng katotohanan na ang claustrophobic ay alam na walang tunay na dahilan upang matakot para sa kanyang buhay sa elevator cabin o sa shower room, hindi siya maaaring pagtagumpayan ang kanyang sarili, dahil takot ay naging bahagi ng kanya. Iyon ang dahilan kung bakit ang mga nais na tunay na mapagtagumpayan ang kanilang kahinaan (at ang takot ay gumagawa ng isang tao na mahina at mahina), Siguraduhing kumunsulta sa iyong doktor.

Una, ang isang tao ay maaaring makatagpo ng mga rekomendasyon na may kaduda-dudang kung saan ang isang tao ay maaaring ipaalam na mag-withdraw sa kanyang sarili at itigil ang pagbabahagi ng mga takot sa mga mahal sa buhay, upang maiwasan ang mga elevator at corridor. Ang lahat ng ito ay magpapalubha lang sa kurso ng sakit. Pangalawa, samantalang sinusubukan ng tao na pagalingin ang kanyang sarili, ang sakit sa isip ay nagiging mas paulit-ulit, malalim, at mas matagal pa ito upang pagalingin siya. Sa madaling salita, ang oras ay mahalaga.

Kasabay ng paggamot, upang makamit ang mas mahusay at mas mabilis na mga resulta, dapat subukan ng isa na sundin ang mga rekomendasyon ng mga psychologist.

• Kumuha ng isang maliit na malambot na laruan, isang anting-anting (anumang maliit na bagay na maaari mong ilagay sa iyong bulsa). Mahalaga na ipaalala sa iyo ng isang maayang kaganapan, agad na naging sanhi ng malinaw na maligayang asosasyon.Kung nagsisimula kang makaramdam ng pagkabalisa, agad na dalhin ito sa iyong mga kamay, hawakan, tumingin, amoy, gawin kung ano ang gusto mo, ngunit subukang magparami sa memorya ng mga kaayaayang alaala na nauugnay sa bagay na ito.
• Huwag limitahan ang iyong sarili upang makipag-usap. Subukan na makipag-usap at makipagkita sa mga kaibigan at kasamahan nang mas madalas. Tumutulong din ang isang "tawag sa isang kaibigan" - sa mga unang palatandaan ng pagtaas ng pagkabalisa, ito ay nagkakahalaga ng pag-dial ng bilang ng isang malapit at mahal na tao na makikipag-chat sa iyo tungkol sa isang bagay.
• Master ang mga diskarte sa paghinga at himnastiko, nakakatulong ito upang mas mahusay na kontrolin ang iyong sarili, kung may malakas na pagkabalisa.
• Huwag iwasan ang mga silid na sarado at mga corridor, elevator at shower, unti-unting bumubuo sa iyong pag-install na sarado ay hindi palaging mapanganib, at kahit na kabaligtaran, dahil ang isang mapanganib na kaaway o masasamang espiritu ay hindi makapapasok sa closed room.

Sa pag-uugali ng MRI minsan ay may isang mahalagang pangangailangan - ito ay isang napaka-nakapagtuturo diagnostic pamamaraan. Ngunit kung paano mag-hihiga sa isang makitid na kapsula ng kagamitan at manatili doon sa matagal na panahon ay isang malaking tanong. Ang pamamaraan ay tumatagal ng halos isang oras, at ganap na imposibleng makaligtas sa oras na ito, halimbawa, upang gumawa ng MRI scan ng utak o ibang bahagi ng katawan.

Ito ay malinaw na walang sinuman ang makapipilit sa sinuman. Ang sinumang pasyente ay may karapatang tanggihan ang diyagnosis para sa mga personal na dahilan, nang walang ipinapaliwanag ang mga ito sa mga doktor. Ngunit ito ay isang paraan out? Pagkatapos ng lahat, ang mga mapanganib na pathology ay maaaring hindi masuri at hindi matatanggap ng tao ang paggamot na kailangan niya sa oras.

Kung ang uri ng claustrophobia ay hindi mabigat, maaari mong gamitin ang pagbubuo ng isang bagong sikolohikal na saloobin. Ang kawani ay nagpapakita ng claustrophobia na ang kapsula ng aparato ay hindi ganap na selyadong, ang aparato ay maaaring iwanang sa anumang oras kung kailan mo gusto, sa iyong sarili nang walang tulong ng mga espesyalista. Kung nauunawaan ito ng isang tao, maaaring mas madali para sa kanya na sumailalim sa kinakailangang pamamaraan.

Kung ang mga pasilidad ng isang medikal na institusyon ay nagbibigay-daan sa bukas na tomograph na ihandog sa isang pasyente na may claustrophobia, dapat itong gamitin. Kung walang iba pang mga aparato maliban sa sarado, maaaring isaalang-alang ang iba pang mga pagpipilian. Sa isang maliwanag na sakit ng kaisipan, ipinakita sa pahintulot ng pasyente na ginagamit ang mga droga na nagiging sanhi ng matinding gamot na pagtulog (sa pamamagitan ng paraan, ang MRI ay ginagawa sa mga bata na hindi pa pwedeng mapuwersa pa ng isang oras).

Ito ay tinanggap upang gamutin ang claustrophobia sa isang kumplikadong paraan, at hindi dapat isipin ng isang tao na may mga tabletang kung saan maaari mong mabilis na matalo ang problema. Nangangailangan ng isang indibidwal na diskarte mataas na kalidad na psychotherapy, at mga gamot lamang ay hindi nagpapakita ng isang malinaw na epekto sa labanan laban sa takot sa nakakulong na mga puwang.

Tulad ng karamihan sa mga kaso sa iba pang mga sakit sa pagkabalisa, ang drug therapy ay hindi nagpapakita ng mataas na ispiritu. Ang mga tranquilizer ay tumutulong lamang sa bahagyang at pansamantalang alisin ang ilan sa mga sintomas (binabawasan ang takot), ngunit pagkatapos ng pagtatapos ng kanilang paggamit, ang pag-unlad ng pag-asa sa droga ay posible, at ang pag-atake ng takot ay bumalik at muli. Ang paggamit ng antidepressants ay nagpapakita ng mas mataas na espiritu, ngunit lamang sa kumbinasyon sa psychotherapeutic pamamaraan.

Sa karamihan ng mga kaso, ang isang paraan tulad ng cognitive therapy ay nakakatulong upang gamutin ang claustrophobia. Ipinahayag ng doktor hindi lamang ang mga sitwasyon kung saan ang tao ay natakot, kundi pati na rin ang mga sanhi ng mga takot na ito, at kadalasan ay nakasalalay sa mga maling paniniwala at kaisipan. Ang isang espesyalista sa sikolohiya o psychotherapy ay tumutulong upang lumikha ng mga bagong convictions, at pagkabalisa ng isang tao ay nabawasan nang husto.

Alam ng sikolohiya ang ilang mga pag-aaral ng pagiging epektibo ng cognitive therapy sa kaso ng claustrophobia. Ang isang mahusay na espesyalista sa mga isyu ng mental disorder na ito, S. J. Rahman (siya rin ang co-akda ng diagnostic diskarte) ay proved nang eksperimento na Humigit-kumulang 30% ng mga pasyente na may pamamaraan ay tumutulong kahit na walang karagdagang mga panukala.

Sa susunod na yugto, ang pasyente ay maaaring ihandog sa isang vivo immersion - ang pamamaraang ito ay nagpapahintulot sa isang tao na tumingin sa kanilang sariling mga takot sa mukha. Una, ang pasyente ay inilagay sa mga pangyayari kung saan siya ay nakadarama ng mas kaunting takot, at unti-unti na tataas ang antas ng takot hanggang sa maximum, lumilipat sa pinaka-kahila-hilakbot na karanasan para sa kanya. Ito ay pinatunayan na ang pagiging epektibo ng pamamaraang ito ay tungkol sa 75%.

Ang paraan ng interoceptive exposure ay mas benign para sa pasyente kaysa sa vivo, dahil ang lahat ng mga "mapanganib" na sitwasyon ay nilikha at kinokontrol ng mga espesyalista, at ang paglulubog sa kanila ay napakalinaw at unti-unti. Ang pagiging epektibo ng paraan ay medyo mas mababa kaysa sa cognitive therapy at sa vivo - 25% lamang.

Kamakailan, mas modernong pamamaraan at diskarte ay lumitaw sa arsenal ng mga psychiatrists, halimbawa, ang paggamit ng kaguluhan ng isip sa pamamagitan ng virtual katotohanan. Ang eksperimento ay ginanap sa mga pasyente na may clinically diagnosed claustrophobia. Sila ay hiniling na sumailalim sa isang MRI. At tanging ang mga nakatanggap ng mga baso ng katotohanang katotohanan na may isang espesyal na programang 3D, ang SnowWorld, ay nakapagpailalim sa ganap na pamamaraan ng MRI, nang hindi gumamit ng mga gamot.

Walang partikular na pag-iwas. Ang mga magulang ay kailangang pangalagaan ito - ang parusa sa sulok, kubeta o bodega ay hindi dapat gawin, lalo na kung ang bata ay sensitibo at napakasensitibo. Bilang isang may sapat na gulang, inirerekomenda na matutong magrelaks - ito ay eksakto kung ano ang makakatulong upang maiwasan ang mga pag-atake ng sindak.