Mga Tampok at Kasaysayan ng Diamond ng Pag-asa

Ang mga diamante ay palaging napakahalaga. Sa marami sa kanila ay nauugnay ang mga madilim at nakakatakot na mga kuwento, pangkaraniwang mga sumpa. Ang isa sa mga ito ay brilyante ng Hope.

Sa sandaling ito, ang site ng imbakan ng diamante ng Hope ay ang National Museum of Natural History (Smithsonian Institution, Washington, USA). Ang eksibit ay inilalagay sa pampublikong pagpapakita. Ito ay itinuturing na isa sa pinakamalaki at may weighs 45.52 carats (9.104 g). Ang hiwa nito ay tinatawag na "Cushion". Ang mga bilugan na sulok at mga gilid ay mukhang katulad ng isang unan, kaya ang isa pang pangalan para sa hiwa ay "pillow". Ang brilyante ay may mga sumusunod na sukat: haba - 25.60 mm, lapad - 21.78 mm, taas - 12 mm.

Ang kadalisayan ng brilyante ay tinutukoy noong 1988 ng mga eksperto mula sa Gemological Institute (USA). Ang resulta na nakuha ay tumutugma sa VS1. Ang kasalukuyang mga pagsasama at mga depekto ay halos hindi mahahalata kahit na may parangal na 10 beses. Ngayon Hope ay ang centerpiece ng isang luxury kuwintas. Ito ay napapalibutan ng 45 walang kulay diamante (peras, kusinang cut). Ang ikalawang pangalan ng brilyante ay "Blue Frenchman".

Ang pag-asa ay may utang sa kanyang hitsura sa Europa kay Jean-Baptiste Tavernier, isang negosyanteng Pranses na nag-specialize sa negosyo ng alahas. Ang pangunahing trabaho ng merchant ay ang pagbili ng mga mahalagang bato sa Indya para sa layunin ng muling pagbibili at dagdagan ang paunang gastos maraming beses.

Tulad ng isang alamat, ang isang diamante na kulay-diamante ay nagsilbing palamuti ng rebulto ng diyosang si Sita (asawa ni Rama). Hindi na alam kung paano ito dumating sa mga kamay ng Tavernier. Ito ay kaduda-dudang ang negosyante ay personal na nakaagaw sa kanya mula sa templo, ngunit ang katotohanan ay nananatili. Ang unang timbang ng bato ay 23 gramo, ang hugis - tatsulok. Ang cut ay tapos na halos, ngunit hindi ito nakakaapekto sa estado ng brilyante. Tinawag ni Jean-Baptiste ang kanyang kulay na "kahanga-hangang lilang."

Naniniwala ang mga Indian na ang pagtatangka sa isang rebulto ng isang diyos ay hindi mapaparusahan. Ang sinumang lumiliko na ang may-ari ng kristal ay hindi maiiwasang maabot ang kaparusahan: kabiguan, kasawiang-palad, at maging ang kamatayan. Ngunit sa kabila nito, umuwi si Tavernier sa kanyang sariling lupain (bagaman, 26 taon na ang lumipas), ibinebenta ang bato sa mag-aalahas ng korte ng naghaharing Louis XIV, kung saan natanggap niya ang pamagat ng isang mahal na tao. Ginugol ng negosyante ang mga huling taon ng kanyang buhay sa Russia, kung saan siya inilibing. Tungkol sa anumang mga trahedya sandali ng kanyang buhay ay hindi kilala.

Noong sinaunang panahon, pinalamutian niya ang singsing ni Empress Maria Feodorovna. Ang hari ng Pransya ay naging may-ari ng pinakamalaking bato. Siya ang nagbigay ng ikalawang pangalan sa luho kristal - "Blue Frenchman".

Ang palawit ay isang paboritong dekorasyon ng Bourbons at dinala ang galit ng mga diyos ng Indian sa higit sa dinastiyang ito. Ipinakita ng Sun King ang diyamante sa kanyang paboritong Marquise de Montespan, na naging kasiya-siya sa kanya sa loob ng maraming taon. Gayunpaman, pagkatapos ng isang mapagbigay na regalo, Louis XIV biglang nawala ang interes sa kanyang maybahay at pinatalsik siya, hindi nalilimutan na kunin ang brilyante. Pagkalipas ng pitong buwan, bumagsak ang hari habang ang pangangaso at nasugatan ang kanyang binti. Nagsimula ang pinakamatibay na gangrene, na siyang sanhi ng kanyang pagkamatay.

Kasabay nito, ang serye ng mga trahedya ay hindi natapos: sa isang taon pinatay ng kamatayan ang lahat ng mga tagapagmana ng trono. Buhay lamang ang apong lalaki, na nagsimulang mamuno sa France. Ang diyamante ay nasa royal treasury nang maraming taon, dahil si Louis XV ay mapamahiin at natatakot sa sumpa ng bato. Nagpasiya ang hari na hindi kaagad palamutihan ang kanyang kasuutan sa kanila. Ang Marquis Du Barry ay bahagyang nagulat sa kapalaran ng Marquise de Montespan. Pagkuha ng isang palawit na may brilyante mula sa Louis XV bilang isang regalo, ang babaing punong-guro ay mabilis na nawalan ng pabor. Nang maglaon, inakusahan siya ng pangako sa kontra-rebolusyonismo at isinagawa.

Ang pamilya ni Louis XVI ay hindi nakaligtas sa sumpa ng "Blue Frenchman" alinman. Ang buhay ng pamilya ng hari ay nagambala sa guillotine. Bukod pa rito, kasintahan ni Marie Antoinette, na nagsusuot ng isang marangyang kuwintas ng ilang beses, tragically namatay sa mga kamay ng isang nagngangalit na lasing na karamihan ng tao.

Ang ikalawang pagdating ng mahina na bato ay bumagsak sa taong 1820. Ang cut at ang bigat ng brilyante sa pamamagitan ng oras na iyon ay nagbago. Ang may-ari ng diyamante ay si Haring George IV. Ang talento at isipan ng reyna ay tila na dissolved sa isang transparent na kristal. Ayon sa mga kontemporaryo, ang mga pagbabago na naganap sa personalidad ng hari ay naging hindi karaniwan. Ang mga pagkaing ligaw at paglalasing ay naging mga walang hanggang mga kasamahan ng pinuno. Pagkatapos ng kanyang kamatayan, ang hiyas ay inilagay para sa auction, kung saan ito ay binili ni Henry Philippe Hope para sa £ 18,000 (1839). Ito ay sa oras na ito na ang brilyante ay nakatanggap ng isa pang malaking pangalan.

Ang Banker Hope ay isa pang biktima ng walang pakialam na dekorasyon. Ang may-ari ay namatay para sa isang hindi kilalang dahilan, at ang bato ay nagsimulang lumipat mula sa isang tagapagmana sa isa pa. Ngunit hindi siya nagdala ng anumang bagay na mabuti sa kanila: ang anak ay nalason, ang kanyang apong lalaki ay nabangkarote. Pagkatapos ng Henrietta, ang apo ng apo ni Philip, na kasal sa Duke ng Newcastle-under-Lyme, ang brilyante ay nagsimula sa isang bagong dinastiya.

Sa simula ng ika-20 siglo, ang Hope diamond ay nasa Silangan. Sa una, ito ay nakuha ng isang kolektor mula sa Turkey, ngunit siya ay nakalaan na magkaroon ng tulad ng kayamanan hindi para sa mahaba. Ang barko ay nakuha sa isang malakas na bagyo, ito ay itinapon mula sa gilid sa gilid, tulad ng mga tao sa board. Ang pagkabali ng cervical vertebrae ay nagambala sa buhay ng isang kolektor. Sa madilim na kristal na paglalakbay sa Silangan ay hindi nagtatapos. Siya ay pumasa sa mga kamay ni Abdul-Hamid II. Ang Sultan ng Turkey ay nagbibigay ng asul na diyamante sa kanyang minamahal na babae, at pagkaraan ng ilang panahon ay pinatay siya ng mga magnanakaw. Ang malupit na kapalaran ay nahuli sa Abdul-Hamid. Depende sa trono noong 1909, ginugol niya ang mga huling taon ng kanyang buhay sa bilangguan.

Para sa ilang oras, ang may-ari ng bato ay Prince Kandovitsky. Ang Russian prinsipe ay nagpakita ng isang asul na diyamante sa kanyang minamahal, isang kilalang mananayaw, na nakikilala sa pamamagitan ng pagkapoot. Ang prinsipe, na binulag ng paninibugho, ay nagbaril sa kanyang kasintahan, ngunit hindi rin siya tumakas sa sumpa ng bato. Inaprubahan ng mga katutubong mananayaw ang kanyang kamatayan sa pamamagitan ng pagkuha ng isang hit na tao.

Sa pagtatapos ng ika-20 siglo, ang diyamante ay muli sa Hope's. Si Earl Lincoln, na nanirahan sa Estados Unidos, ay ang direktang tagapagmana ng bangkero. Ang bato ay nagdulot ng kapahamakan at paghihirap. Ang asawa ng bilang, hindi makaranas ng gayong kalagayan, iniwan ang kanyang asawa, na pinipili ang mayaman at mayayamang alkalde ng New York. Ang kritikal na sitwasyon ay ang dahilan ng pagbebenta ng mga jewels.

Ang modernong disenyo ay ibinigay sa palamuti ng sikat na mag-aalahas na si Pierre Cartier. Ang Pranses inilatag para sa kanyang pagbili ng isang hindi kapani-paniwala sum - 550,000 francs. Ngunit hindi tumigil ang Cartier doon: isang bagong hiwa (unan), isang frame ng 16 white diamonds. Kaya, isang mahal at marangyang kuwintas ang ipinanganak.

Ang mga mananaliksik ay naniniwala na ang pamilya Hope ay lumikha ng isang halo ng malas na misteryo sa paligid ng bato. Tutal, naiimpluwensyahan nito ang halaga nito. Ang mga kolektor ay may malalaking halaga at walang pag-aatubiling nagbigay sa kanila sa mga auction para sa isang asul na brilyante, kung saan inilatag ang sumpa ng mga diyos ng mga Indian. Kinuha ni Pierre Cartier ang lahat ng ito. Bilang isang matagumpay na negosyante, napagpasyahan niyang ibenta ang kuwintas.

Ang mag-aalahas skillfully fueled interes sa dekorasyon, gamit ang mahiwaga at trahedya kuwento na nauugnay sa "Blue Pranses." Bilang resulta, naging bagong may-ari si Evelyn Macklin. Siya ay parehong natakot at magalang sa diyamante. Ang mabangis na kwento ng mga dating may-ari ang nagtulak sa kanya upang masakop ang pagbili sa simbahan, ngunit ang pagtatangka na ito ay hindi nagdadala ng mga resulta. Sinabi ng mga nakasaksi na ang pagmamahal sa kuwintas ay napakahigpit: Si Evelyn ay hindi bahagi ng diyamante. Susunod sa pamilya mayroong serye ng mga trahedya na pangyayari: laban sa background ng pag-asa ng alkohol, ang asawa ni Evelyn ay nagtatapos sa isang klinika para sa sakit sa isip, ang kanyang anak ay namatay sa ilalim ng mga gulong ng isang kotse, ang kanyang anak na babae ay gumawa ng pagpapakamatay.

Pagkatapos ng kamatayan, ipinagkatiwala ni Macklin ang kristal sa kanyang mga apo. Hindi nila tinutukso ang kapalaran at ibinenta ang mana sa mag-aalahas na si Harry Winston, sa ganyang paraan ay pinapatay ang utang ng kanilang lola. Ang isang pragmatista sa likas na katangian, ang mag-aalahas ay hindi naglagay ng kahalagahan sa makasalanang makasaysayang bahagi ng hindi pangkaraniwang bagay, bagama't naririnig niya ang tungkol sa malungkot na kapalaran na sumasagupa sa lahat ng may-ari ng bato. Siya ay marahil ang tanging at huling may-ari na hindi apektado ng "Blue Frenchman". Inayos ni Winston ang iba't ibang mga kaganapan sa kawanggawa at mga gabi kung saan ipinakita niya ang brilyante ng Hope.

Noong 1958, ibinenta ni Harry Winston ang kuwintas sa Smithsonian Institution, kung saan nananatili ito hanggang ngayon. Ang presyo para sa luxury exhibit ay purong sinasagisag - $ 146. Ipinadala ang dekorasyon sa magaspang na pambalot na papel.

Tingnan ang brilyante ni Hope sa susunod na video.