Ang Great Mogul Diamond: Mga Tampok at Kasaysayan

Ang Great Mogul ay ang ikaapat na pinakamalaking ng lahat ng umiiral na diamante. Ang kumplikado at dramatikong kasaysayan ay humantong sa isang kahanga-hanga bato mula sa India hanggang Persia, kung saan ang impormasyon tungkol dito ay nawala noong ika-18 siglo. Gayunpaman, ang mga siyentipiko at mga historian ay hindi nawala ang pag-asa sa paghahanap ng kayamanan.

Mula noong kalagitnaan ng ika-17 siglo, may mga alamat sa buong mundo tungkol sa isang brilyante na walang kapantay na kagandahan, na hindi pa naging katumbas ng maraming siglo. Ang trahedya at halos mistiko mga kaganapan ay nauugnay sa hitsura at paglaho. Mahirap pa rin para sa ilang mananalaysay na maniwala na ang gayong kayamanan ay talagang umiiral. Ang sikat na bato na tinatawag na "Great Mogul" ay natagpuan noong 1640 sa mga mina ng Golkonda, sa mga bangko ng Krishna River.

Ang malawak na deposito ng India ay nakabukas sa Middle Ages hanggang sa Bay of Bengal. Ang mga pader ng kuta - ang kuta ng Sultanato - ay matayog sa maraming kilometro malapit dito. Ang Golkonda ay isinalin mula sa sinaunang wika ng Telugu bilang burol ng pastol. Ang natatanging lugar ay nagdala ng isang malaking kita, ang Rajis ng Kasaysayan ay hindi nakatira tulad ng mababang-loob na mga pastol, ngunit lumilipad sa karangyaan.

Ito ay kilala na bago ang XIX siglo diamante ay mined higit sa lahat sa Indya, mula sa kung saan sila nahulog sa marangal yarda ng Asya at Europa. Ang unang makita ang kadakilaan na ito ay si Marco Polo sa pagtatapos ng ika-13 siglo. Napansin niya na sa pagtatapos ng tag-ulan sa baybayin, makikita ang malalaking diamante sa mga pebbles sa ilalim ng kanilang mga paa. Ang unang paglalarawan ng mineral na "Great Mogul" na natanggap mula sa Pranses merchant Tavernier, na naging isang sikat na manlalakbay. Nag-aral si Tavernier sa silangang mga bansa, na nagbibigay ng mga bato sa korte ni Louis XIV.

Pagdating sa Hindustan para sa ikaanim na oras, naabot niya ang timog at binisita ang mga minahan ng Golkonda. Ang bantog na Pranses ay naimbitahan sa hukuman ng pinuno na Aurangzeb noong 1665 bago bumalik sa Europa, at siya ay isa sa ilang mga Europeans na nakakita ng buhay na brilyante. Nagulat si Tavernier sa kagandahan ng kristal, inilarawan ang detalye ng hiyas.

Ayon sa impormasyong iniharap sa mga tala ng merchant, ang natatanging kayamanan ay katulad ng mataas at hindi kaakit-akit, sa unang sulyap, ang mala-bughaw na rosas na may dalawang bahagyang nakikitang mga bahid - sa loob at sa ibaba. Pagkatapos ng isang katulad na paglalarawan ay lumitaw sa Diksyunaryo ng Sciences, Sining at Craft, na kung saan ay inisyu sa 1750. Ang publikasyong ito, na itinatag ni Diderot, ay itinuturing na makapangyarihan sa Pransya; nakakuha ito ng impormasyon mula sa mga eksperto at mga espesyalista sa panahong iyon. Sino ang maaaring makita ang brilyante ay hindi kilala ngunit ang pilosopo ang humahantong sa pagguhit ng ensiklopedya, na naglalarawan ng malaking hugis na rosas na kono.

Nagpapatotoo sa Tavernier at sa paunang timbang at sukat ng brilyante.

Sa oras na iyon, itinatakda ni Padbar Akbar ang yunit ng panukat para sa timbang - raty o sorh (mga 0.126 g). Samakatuwid, madaling gumawa ng isang pagkakamali sa pamamagitan ng pagsasalin ng 900 ratti sa karaniwang yunit - carats. Mula sa sandaling ito ay nagkaroon ng isang debate tungkol sa kung gaano kalawak ang brilyante talaga, dahil sa tatlong at kalahating siglo ito ay itinuturing na pinakadakila sa lahat ng mga natagpuan sa kalikasan.

Ang mga cutter ng diamante ng Venetian ay nagtrabaho sa Mughal court. Ang pinakamaganda sa kanila, master Hortensio Borges, ay pinili bilang isang espesyalista at nakatakda upang gumana. Pagkatapos ng pagproseso ng hitsura ng kayamanan nabigo Shah Aurangzeb.

Sinasabi ng kuwento na ang gantimpala ng 10 libong rupees ay hindi binabayaran sa master, dahil ang isang maliit na lugar sa loob at isang depekto sa ilalim ng bato ay nanatili. Bilang karagdagan, ang brilyante, na ginawa sa hugis ng isang rosas ayon sa mga tradisyon ng India, ay sa wakas ay nabawasan ang laki. Tinatawag na Tavernier ang mga sukat nito na katumbas ng kalahati ng itlog, habang ang timbang nito ay halos kalahati, na nawawala ang 500 karat. Gayunpaman, pagkatapos ng naturang pagpoproseso, ang diyamante ay nanatiling hindi maayos sa magnitude sa loob ng maraming siglo.

Matapos natagpuan siya sa mga mina, ang bato ay nasa kabang-yaman ng Raja Golkonda. Mayroong ilang mga bersyon kung paano ang kristal ay nahulog sa padishah ng Mughal Empire. Ang paglipat ay naganap sa pamamagitan ng isang alipin - ang ingat-yaman, na may-ari ng isang tindahan para sa pagbebenta ng alahas. Ang alinman sa grande ay ang may-ari ng bato at sinubukan upang makakuha ng pabor ng pinuno ng Empire, o siya nakawin ang isang hiyas mula sa paghihiganti, sinusubukan na parusahan ang kanyang master para sa pagkakasala.

Gayunpaman, ang isang brilyante ng pambihirang sukat at kagandahan ay nasa mga kamay ni Shah Jahan, pagkatapos ay pinangalanang "Great Mogul". Ang patron ng sining, ang padishah ay nag-utos na magtayo para sa kanyang asawa ang kuwartong Taj Mahal, isang obra maestra ng sining sa arkitektura, at itinuturing bilang isang dakilang kritiko ng kagandahan. Alam niya ng maraming tungkol sa mga hiyas, sa kanyang paglilibang siya ay mahilig sa pagputol ng mga bato. Ang anak ng padishah, Aurangzeb, ay pinipili ang trono. Nabilanggo niya ang kanyang ama sa isang kuta sa Delhi, at malupit na pinatay ang kanyang mga nakatatandang kapatid at ang kanilang mga tagapagmana. Ang hiyas ay itinago sa treasury ng Imperial hanggang sa paligid ng 1738.

Pagkatapos ay nagsimula ang digmaan sa Persia, ang kabisera ay sinakop ni Nadir Shah. Ang mga tropa ng huli ay kinuha mula sa India sa pamamagitan ng tren ng kariton. Ang lahat ng mga hiyas mula sa treasury ay ninakaw at inilaan. Ang mahalagang Mogul ay nahulog sa pinuno ng Persia at kasama niya. Si Shah ay hindi bahagi ng brilyante. Noong 1747, pinatay ang panginoon, at mula noon ay itinuturing na nawala ang bato.

Ang kapalaran ng ikaapat na pinakamalaking diyamante sa mundo ay hindi pa natatagalan sa loob ng mahabang panahon. Maaaring hulaan lamang ng mga eksperto kung saan nawala ang kayamanan ng India. Dahil ang bato ay nanatiling lamat pagkatapos ng unang hiwa, maaaring ito ay na-reprocessed. Ang teorya na ito ay iniharap sa mga alahas at mga mananalaysay na malamang na magagamit ng lahat.

Ang Ingles na alahero Streetter ay nag-aral na ang "Orlov" ay ang parehong bato. Ang mineral na turkesa ay natagpuan sa mga mina ng Kolur sa unang kalahati ng ika-18 siglo. Ang unang timbang nito ay 300 carats.

Ang cut ay pareho din - isang mataas na tulis rosas. Ang parehong mga diamante ay orihinal na tinatawag na "Great Mogul" at nasa kabang-yaman ng Empire, sa pagkakaroon ng Shah Jahan. Pagkatapos ng muling pagpoproseso upang mapabuti ang hitsura ng diyamante nagsimulang timbangin mas mababa sa 200 karat. Ipinakita din siya sa Tavernier, at nalulugod siya kay Orlov, na naglalarawan sa hiyas na ito sa kanyang mga tala.

Nang maglaon, ang brilyante ay inilagay sa loob ng mga mata ng isang estatwa ng Brahma, sa isang templo ng Hindu. Sa pagsalakay ng Persia, ang kayamanan ay nahulog sa Nadir Shah. Pagkatapos, noong mga 1767, ito ay nakuha ng Armenian merchant Georgy Safras.

Bumili ng tulad ng isang malaking bato ay kayang bayaran ang paborito ng Empress, pagkatapos ay ipinakita niya ito sa Catherine II. Kaya ang bilang ay sinubukan upang manalo muli ang kanyang pabor, nagtatanghal ng isang tunay na hindi mabibili ng salapi na kayamanan para sa araw ng anghel. Ang kristal ay nagningning sa tuktok ng reyna ng reyna noong 1774, at noong 1914 ay nahulog sa Diamond Fund ng Kremlin.

Maingat na pinag-aralan ng Streetter ang kasaysayan ng parehong mga mineral. Ang kanyang bersyon ay tumingin medyo nakakumbinsi. Tanging ang karat na timbang ng Orlov ay masyadong iba mula sa Great Mogul brilyante. Ngunit ang problemang ito ay nalutas sa pamamagitan ng isa pang eksperto, ang siyentipikong si Fersman. Natuklasan ng espesyalista sa Russia ang isang pagkakamali sa mga kalkulasyon ng Tavernier. Ipinagmungkahi ni Fersman ang ibang ratio sa pagitan ng carats at ratti - 6:10, habang ginamit ng Frenchman ang maling isa - 7: 8. Sa bagong mga sukat at detalyadong kalkulasyon, ipinahayag ng siyentipiko ang pagkakakilanlan ng mga bato.Sa ngayon, ang kanyang teorya ay hindi hinahamon ng sinuman.

Ang Kohinur ay nagmula sa mga mina ng Golkonda, at, ayon sa alamat, ito ay ilang libong taong gulang. Ang unang timbang ay mga 600 karat. Ang diamante ay pinalamutian ng palamuti ng bagong panganak na anak ng Araw ng Diyos, na nakahiga sa bangko ng Yamuna River. Ang simbolo ng paliwanag, "Kohinur" ay nasa estatwa ng Panginoon Shiva, sa lugar ng ikatlong mata. Ang mga rajah ng sinaunang estado ng Malva ay naglagay ng kayamanan sa turbante ng parada. Ang kristal ay binabanggit sa mga pinagmumulan dating mula sa siglong XIV.

Nang ang hiyas ay dumating sa Mughals, pinalamutian ito ng trono ng ginto na Peacock. Matapos ang pag-atake sa kabisera ng Imperyo, kasama ang iba pang mga nakuha na kayamanan, ang "Mountain of Light" ay lumipat sa Persia, mula doon sa Afghanistan, at pagkatapos ay bumalik sa kanilang sariling bayan. Nang ang India ay naging isang kolonya ng Great Britain, ang bato ay dinala sa London. Noong 1852, ang kristal ay muling pinutol.

Ang ilang mga eksperto ay ang opinyon na ang Great Mogul, nahahati sa dalawang bahagi, ay nagbigay ng kapanganakan sa dalawang iba pang mga tanyag na diamante - Orlov at Kokhinur, o isa sa kanila. Ang mga pagkalkula ay ibinibigay, ang mga petsa ay inihambing, ngunit may mga mahina na puntos sa bawat bersyon. Samakatuwid, malamang na ang tunay na "Mahusay Mogul" ay nakatago sa isang pribadong koleksyon, at sa sandaling ipapakita ng may-ari nito ang brilyante sa mundo.

Sa kasaysayan ng sikat na brilyante na "Great Mogul", tingnan sa ibaba.