Indian costume

Ang mga pambansang costume ng Indya ay magkakaiba at magkakaiba depende sa nasyonalidad, heograpiya, klima at tradisyon ng kultura. Ang mga materyales na ginamit para sa paggawa ng mga damit ay may iba't ibang weaving structure, fiber fiber, color at characteristic ornament. Bukod dito, ang mga pattern sa tela ay madalas na gumanap gamit ang pagbuburda.

Sa panahon ng mga paghuhukay, ang maraming mga buto ng karayom ​​at mga umiikot na gulong ay natagpuan mga limang libong taon BC. Ang mga kamakailang pag-aaral ay nagpapakita na, marahil, ang mga Indiyan ay pinagkadalubhasaan ang proseso ng paggawa at pagproseso ng sutla bago pa ang Tsino na sibilisasyon, na ayon sa kaugalian ay itinuturing na tagahanap ng mga tela ng sutla.

Ang iba't ibang mga pamamaraan ng paghabi ay ginamit sa sinaunang Indya, na marami ang nakaligtas hanggang ngayon. Ang sutla at koton ay hinabi sa iba't ibang mga disenyo at mga motif, ang bawat rehiyon ay bumubuo ng sarili nitong espesyal na estilo at pamamaraan. Sa ilalim ng impluwensiya ng kultura ng sinaunang Persiya, nagsimulang bihis ng mga Indian ang mga tela ng ginto at pilak na mga hiyas.

Ang mga damit sa pagtitina sa sinaunang Indya ay isinagawa bilang isang anyo ng sining. Ang limang pangunahing kulay ay nakilala, at ang mga kumplikadong mga kulay ay inuri ayon sa kanilang maraming mga kulay. Nakikilala ng mga nagmamartilyo ang 5 mga kulay ng puti. Ang mordant dyeing technique ay karaniwan sa India, simula sa ikalawang milenyo BC.

Para sa paggawa ng kanilang mga costume, ang Indians ay gumamit ng ibang materyal - flax. Ang flax ay may perpektong angkop sa mga katangian at katangian nito para sa mainit na klima ng India.

Sa hilaga ng bansa madalas gumamit ng Kashmir shawl. Ito ay gawa sa masarap na lana ng kambing. Ito ay ganap na nagpapainit sa mga cool na gabi.

Ang mga Indian ay mahilig sa brocade. Ang mga Kaftans ay madalas na naitahi mula sa telang yari sa tela na ito.

Sa India, ang mga pagpipilian para sa mga demanda ng kababaihan ay napakalaki ng iba't ibang paraan, at hindi maikakabit sa mga kondisyon at tradisyon ng bawat rehiyon nang paisa-isa. Siya ay palaging napakaganda, elegante at puno ng iba't ibang mga burloloy, embroideries at burloloy.

Ang paggawa ng mga outfits ay nangangailangan ng espesyal na craftsmanship, kaya ang mga Indian tailors ay lubos na iginagalang ng publiko.

Ang tradisyunal na katanyagan - sari - ay naging sikat sa mundo. Ang isang sari ay isang strip ng ribed na tela, mula apat hanggang siyam na metro ang haba, na maaaring itapon sa katawan sa iba't ibang uri ng mga pagkakaiba-iba. Ang pinaka-karaniwang estilo ng suot ng isang sari ay kapag ang canvas ay nakabalot sa paligid ng baywang sa isang dulo, at ang kabilang dulo ay balot sa paligid ng balikat, paglalantad sa tiyan. Ang sutla ng sutla ay itinuturing na pinaka-eleganteng.

Sa iba't ibang bahagi ng bansa, ang sari ay may ibang pangalan. Sa timog ng India, isang puting puting sari na pinalamutian ng isang hangganan ng ginto, na ginagamit lamang sa mga solemne na okasyon, ay tinatawag na kavanis. Ang Mundu ay tinatawag na araw-araw sari ng mga kulay na liwanag. Sa Tamil Nadu, pinangalan nito ang pangalan ng Padaway.

Ang mga Sarees ay karaniwang isinusuot ng isang maikling blusa na may maikling manggas at isang malalim na neckline sa dibdib na nagbubukas sa tiyan - choli.

Ang pinakalumang uri ng sarees. Pagod na walang choli. Dahil ito ay ganap na sumasaklaw sa hips, dibdib at tiyan ng babae, iniiwan ang mga balikat na hubad.

Ito rin ay isang variant ng babaeng tradisyonal na kasuutan.Ito ay isang palda (Lang) ng iba't ibang mga haba, malakas na maluwag at katulad ng isang payong at choli. Ang haba ng lengi ay depende sa edad at kalagayan ng babae

Ang mga kinatawan ng mas mataas na mga kastilyo ay makakapagbigay ng maximum na palda sa haba. Ang maligaya lechenga-choli ay natahi mula sa mamahaling tela na may burdado na kuwintas at ginto, at maaaring maging ng iba't ibang kulay. Bagaman ang mga kamakailan lamang na pulang damit ay itinuturing na solemne.

Para sa mga kabataang babae, ang tradisyunal na kasuutan ay binubuo ng lengi, choli at estola, na inihagis nila sa kanilang sarili, tulad ng sari. Sa pag-abot sa karampatang gulang, mas gusto nilang magsuot ng klasikong sari.

O shalvar-kamiz - isa pang uri ng kasuotan ng pambansang kababaihan, pinaka karaniwan sa mga hilagang-kanlurang bahagi ng bansa (rehiyon ng Punjab). Ito ay popular sa mga babaeng populasyon, lalo na sa mga batang babae. Ito ay binubuo ng maluwag na pantalon (salwar) na makitid sa pinakailalim sa mga bukung-bukong, at isang tunika (kamiz), na pinalo sa ilalim at may mga pagbawas sa mga gilid. Si Shalvara ay kahanga-hanga sa maraming fold.

Kadalasan, ang mga kababaihan ay nagsusuot ng belo na sumasakop sa kanilang mga ulo sa salwar kamiz. Ito ay tinatawag na dupatta. Noong unang panahon, tanging ang mga kababaihang Indian ng pinakamataas na kastilyo ang maaaring magsuot ng dupatta. Ngayon siya ay magagamit sa lahat at ay isang mahalagang bahagi ng kasalan festive. Dupatta sew chiffon, brocade, sutla, cotton - depende ito sa estilo ng salvar-kamiza.

Ang damit na ito ay para sa isang maliit na batang babae sa India. Ang mga tradisyunal na costume ng mga bata ay gawa sa sutla. Ito ay isang tunika na bumaba halos sa mga daliri ng paa. Ang pinakasikat na pawad sa populasyon ng South India. Sa mga mahahalagang seremonya, ang mga bata ay nagsusuot sa kasuutan.

Ito ay isang uri ng shalvar kamiz. Sa kasong ito, ang pantalon (churidar) ay tapered at napaka mahigpit na magkasya ang binti sa ibaba lamang ng tuhod. Ang mga pantalong ito ay ganap na sinamahan ng isang mahabang tunika (Kurt). Hindi tulad ng kamiza, isang maluwag na cut kurt, mas maikli sa isang bilugan na hem.

Maluho na liwanag na flare dress. Ang Anarkali ay laging may isang mataas na baywang at isang sapat na haba upang ito ay magsuot ng hiwalay, hindi pagsasama sa pantalon. Iyon ang nakaakit sa mga babaeng taga-Europa. Sino ang nagnanais na gamitin ang mga outfits kamakailan sa estilo ng Indian. Ang Anarkali ay ganap na nagtatago sa mga bahid ng anumang hugis.

Isang katangian ng sangkap ng mga babaeng Assamese.

Ang kumplikadong uri ng kasuutan ay binubuo ng tatlong bahagi:

1. Ang mas mababang bahagi ay tinatawag na mekkhela. Ito ay isang medyo malawak na seksyon ng tela, na kung saan ay nakatiklop, na bumubuo ng maraming mga fold sa kanang bahagi, at dips kanilang sinturon. Sa kabila ng presensya ng mga ribbons sa tela, hindi sila nakatali.
2. Ang ikalawang bahagi ng kasuutan ay ang chador. Ito ay isang tela na may folds ng tatsulok na hugis, ng napakatagal na haba. Isinasara niya ang katawan ng isang babae mula sa itaas.
3. At ang huling bahagi ay ang ich. Ilagay sa huling sa chador.

Ang pambansang damit ng kalalakihan, pati na rin ang kababaihan, ay natatangi at orihinal, ngunit hindi ito walang kaginhawahan at kagandahan. Walang piyesta opisyal o pagdiriwang ay posible na walang damit sa tradisyonal na kasuutan.

• Dhoti ay isang mahaba, hanggang sa 6 metro koton tela ng isang liwanag, madalas na puting lilim. Ang telang ito ay balot sa paligid ng hips, upang ang mga dulo ay lumipas sa pagitan ng mga binti at nakatali sa isang buhol sa baywang.Nakalakip ang ganitong disenyo sa sinturon, pagtatapos na nagpapahiwatig ng katayuan ng may-ari. Mga kuwadro na gawa at mga burloloy sa belt - isang mahalagang bahagi ng isang mayaman na Indian.

Ang haba ng dhoti, tulad ng lengi sa mga kababaihan, ay nag-iiba ayon sa panlipunang kalagayan ng tao. Ang ordinaryong mga tao sa mga rural na lugar ay nagpapaikut-ikot ng dhoti, sapagkat ito ay mas maginhawa at hindi makagambala sa trabaho. Dahil sa impluwensiya ng kultura ng Kanluran, ang dhoti ay lalong napalitan ng pangkaraniwang damit ng Europa. Ngunit isang bahagi pa rin ng mga opisyal na kaganapan.

• Lungi - isang mahabang canvas, na kung minsan ay sa anyo ng isang palda. Sila ay balot sa paligid ng mga binti at hips ng isang lalaki. Ang Lungi ay napaka-tanyag sa timog ng bansa, dahil mahirap na magsuot ng regular na pantalon na may mataas na init at halumigmig. Ang lungi ay nagbibigay-daan sa iyo upang itago mula sa init na walang naka-obstructing bentilasyon.

• Ang Shervani ay isang pinahabang dyaket o amerikana, ang haba nito ay umaabot sa mga tuhod. Ang isang pangunang kailangan para sa suot ay buttoning. Mukhang mabuti sa malawak na pantalon shalvarami, at may makitid na churidara. Mainam para sa matangkad na lalaki. Ang mga lokal na rajas ay hindi nag-iimpok, bumili ng mga chervana, magdawit sa kanila ng ginto, mga mahalagang bato, satin. Pagkatapos ng lahat, walang nagdaragdag ng biyaya at staty tulad ng isang luxury chervani.

• Ang turban ay at nananatiling pinakasikat na puri sa pambansang kasuutan ng India. Kung gaano karaming mga lalawigan sa India, napakaraming pagkakaiba-iba ng isang turban ang matatagpuan sa buong bansa. Nakalimutan na ang orihinal na layunin ng turban upang i-save ang ulo mula sa labis na overheating sa isang mainit na hapon. Subalit ang basa na tela, mahigpit na nakapalibot sa ulo, halos lahat ng araw ay pinalamig, na nagbibigay ng kasariwaan.

Ngayon ang turban ay isang tagapagpahiwatig ng kalagayan ng may-ari, ang kanyang pagkatao. Mayroong iba't ibang mga uri ng headdress na ito. Ang pinakasikat na modelo ay ang Mysore Map, kung wala ang ginawa ng Indian Raja na kasuutan.

Ang sayaw ng India, tulad ng Indian costume, ay natatangi at natatangi. Maraming mga istilo at mga uso dito, kaya ang mga costume ng sayaw ay marami din. Karaniwan, ang mga klasikal na Indian na sayaw, kathak at pop dances ay sumayaw sa saris. Para sa estilo ng Bharatanatyam, binago ng bantog na mananayaw na si Rukmini Devi Arundale ang sari, na nagbibigay ng imahe ng isang malawak na "pajama". Ang ginintuang hangganan na nagbabalangkas sa mga gilid ng mga sangkap ng damit ay naging isang sapilitan sangkap ng kasuutan na ito.

Ang klasikal na sayaw na Mohiniatta ay nakikilala sa pamamagitan ng kanyang melodiousness, biyaya at kagandahan, at samakatuwid ang mga costume ng mananayaw ay laging ginagawa sa mga puting kulay na may gintong trim. Ang isang gintong apron, na isinusuot sa isang puting puting puti, ay nagbibigay ng kagandahan sa sayaw. Ang sayaw na ito ay nilikha bilang sayaw ng mga priestesses ng templo, kaya ang mga costume ay sumasalamin sa ideyang ito.

Kung ang sayaw ay hindi klasiko, ngunit inilarawan sa pangkinaugalian para dito, maaaring gamitin ang parehong Indian at modernong musika. Samakatuwid, ang gayong sayaw ay nagpapahintulot sa paggamit ng salwar kamiz, lechenga-choli at iba pang mga kumbinasyon ng tradisyunal na damit.

Ang estilo ng Bollywood dance ay isang napaka sikat na kababalaghan sa modernong Indya. Ang sayaw ay umaakit ng mga modernong kabataan at mga batang babae na may kalakasan at masa na katangian nito. Samakatuwid, ang mga costume para sa estilo ng Bollywood ay laging may parehong hiwa, haba at estilo, ngunit dapat ay may iba't ibang kulay. At tanging soloista ang pinahihintulutan na tumayo mula sa karamihan ng tao.

Ang mga costume ng mga bata para sa pagsasayaw ay karaniwang hindi gaanong naiiba sa mga may sapat na gulang, maliban sa haba at bilang ng mga dekorasyon. Bilang isang patakaran, ang mga batang babae ay nagsusuot ng mas maikling skirts, at ang bilang ng mga bracelets ay pinaliit para sa kaginhawahan ng mga batang mananayaw.

Ang mahabang kolonisasyon ng India sa pamamagitan ng Great Britain ay hindi napansin at nasasalamin sa lahat ng larangan ng buhay sa India.Ang kultura sa kanluran ay umalis sa isang indelible mark sa imahe ng modernong Indian. Ang pagtaas, maaari mong makita sa mga kalye ng European city jeans o T-shirts. Mas gusto ng mga bata ang modernong damit. Gayunpaman, lubos na pinahahalagahan ng mga Indiyan ang kanilang kultura at ipahayag ang kanilang pagka-orihinal sa lahat ng posibleng paraan, na lumilitaw sa seremonyal na pagdiriwang, mga kasal at iba pang mahahalagang kaganapan sa mga tradisyunal na costume na pambabae at kababaihan.

Sa kabaligtaran, sinusubukang pag-iba-ibahin ang kanilang wardrobe at dalhin ang mga elemento ng oriental na lasa, ang mga kababaihang European ay patuloy na gumagamit ng mga elemento sa estilo ng Indian sa kanilang mga larawan.